Sneeuw: Steeds voel ik me kinderlijk verrast.
De wereld wordt ingepakt met een zacht, wit laagje. Alle hoekige en grillige vormen krijgen zachte rondingen. De donkerte wordt een stuk lichter.
De maagdelijkheid van vers gevallen sneeuw, de ‘stilte’ en de nog onbetreden paden geven een gevoel van vrede, een schoon begin, een nieuwe kans. De sneeuw heeft met zijn glooiende vormen de harde kantjes van de wereld gehaald en verbindt de afzonderlijke elementen tot een geheel.
Het is een genoegen om in ongerepte sneeuw de eerste stap te zetten. Niet om het ongerepte te verstoren, maar om het begin te maken maken. En wat ook zo leuk is, je laat je sporen na. De sneeuw laat zien dat je bestaat.
Het verlangen zit diep in me. Het besef dat we als mens gebroken zijn. Het verlangen om opnieuw te starten, de dingen anders te doen. Verlangen dat het allemaal niet zo moest zijn gelopen. Het verlangen dat mensen je respecteren en samen op weg willen gaan. Het verlangen om sterk te zijn en niet afhankelijk van wat anderen denken.
Het verlangen dat het enkele weken goed doorsneeuwt, dat de dolgedraaide wereld verstilt, dat we verplicht binnen tot rust komen. Dat we leren wat de essentie is, dat ik leer wat de essentie is.
Sneeuw doet me beseffen dat ik ‘mens’ ben, met talenten en gebreken, met sterktes en zwaktes. De sneeuw verzacht dit besef en toont een toekomst, een weg.
Dat we dat wonder vandaag mogen vasthouden.
(foto thuisinzweden.wordpress.com)
De Bazuin 
Hier heeft het vandaag weer gesneeuwd na dagen vrieskou…
LikeLike