Vandaag start ik met dit nieuwe geschrift. Ik kijk er tegen op, want schrijven gaat trager dan denken,…Stilte, rust & vrede verdwenen uit m’n leven. In de plaats kwam ‘verantwoordelijkheid’, onrust en gejaagdheid, welke ook verbonden worden met bitterheid, sarcasme, boosheid & frustratie,…op mezelf, op de maatschappij, op de kerkstructuur, haar mensen en uiteindelijk ook op God. Ik lijk een zware gietijzeren poort te hebben gebouwd, om mezelf te beschermen,…of vast te zetten. Dat is het net…IK ZIT VAST.
De leegte van m’n leven en van wat ik doe overvalt me. Het systeem zit overal, tot in de kerk toe. Ik mis vrijheid & vrede, daarbij verbonden creativiteit, genade en verbondenheid.
Ik gezin en ikzelf, we zijn de dupe.
Het systeem slorpt al mijn mentale energie op. Uiteindelijk schiet er geen energie meer over voor mezelf en de anderen. Soms wil ik gewoon weg, of er niet meer zijn. Maar ook dat blijkt niet mogelijk te zijn.
Het geloof en de kracht uit Christus lijkt verder dan ooit te staan. Ik vind het vaak ook absurd om er ‘gebruik’ van te maken. Ik zou me er toch maar schuldig over voelen.
Zo wordt Ywan een oude, knorrige en norse man vol bitterheid, pijn, onmacht om vreugde en vrijheid te ervaren.
Vanaf je ergens verantwoordelijkheid opneemt, lijk je jezelf vast te zetten in het systeem. Alles lijkt dan ook al uitgetekend te zijn.
Ik zit of zat op een verzadigingspunt, waarbij het me allemaal niet veel meer kan schelen, het kan de pot op!
Blijkbaar sluit ik mezelf af van de stille stem van Christus, van zijn leidende hand,…ook dat nog. Ik ervaar bitter weinig van al die ‘heiligheid’. Zieligheid, dat wel.
En toch blijf ik uitkijken…
Ywan op 04/11/2012
De Bazuin 