Wat gaat de tijd vlug. We zijn al aan week drie van deze adventsperiode. Voor mijzelf is het niet de verwachte periode van veel stilte, ruimte, onthaasten en zo veel meer. Helaas, het einde van het jaar brengt extra werk en taken die moeten worden afgerond. Ook het nieuws, zowel lokaal als globaal, laat mij niet los. De mensen in Aleppo, zaken die gebeuren in onze buurt,…
Maar misschien is dat gewoon ook zo. Vaak hebben we zo’n romantisch beeld van Kerst en de geboorte van Jezus. Maria en Jozef waren op reis, kwamen aan in een enorm drukke stad. Er was geen aandacht, tijd en ruimte voor hen. Jezus werd in alle drukte geboren aan de rand van de stad, ergens in een stalletje of grot. Voor de wereld onbelangrijk, nog geen voetnoot waard, niet opgemerkt. Hoe onzeker waren de ouders? Welke toekomst lag er klaar voor dit kind? Veel zekerheden waren er niet. Ook al klonk de stem van de engel nog na in het hart van zowel Jozef als Maria. Wat kort daarna zal volgen is een bestaan als vluchteling wegens de moorddrang van de heerser op dat moment.
En toch…in dit alles was er een enorme blijdschap. Een engelenkoor kwam eer bewijzen aan dit kind. De herders mochten als eerste de blijdschap delen als mens. Daarna drie wijzen uit het Oosten. Dit schijnbaar onbelangrijke moment, werd een keerpunt in de geschiedenis. De blijdschap van de kleinen werd een bron van een vernieuwde wereld orde. Geen orde die met veel macht en geweld een andere verstootte. Het werd een orde die van onderuit, zaaiend in liefde, stap voor stap, harten veroverde en de wereld veranderde. Het was en is niet te stoppen. Een wereldorde van radicale liefde.
Laat ons dat nooit vergeten. Wij mogen mee leren deze radicale liefde te ontvangen en door te geven. Enja…vaak zal het voor de wereld onbelangrijk en zelfs belachelijk lijken. Maar daar gaat het niet om. Het is net als zout in een maaltijd, of een klein lichtje in een donkere nacht. Het zal de maatschappij veranderen.
De adventskrans telt nu drie brandende kaarsen. Drie kleine lichtjes. We begonnen met één. Mag dit licht verder groeien in ons hart, hoe klein ook, mag het anderen aansteken om ook op te lichten.
Christus, onze redder, komt en we verwelkomen hem.
Niet als heerser, maar als dienaar, niet als strijder, maar als kind van de vrede!
Mogen we een pantser van licht aantrekken,
En ons kleden met Christus
Trek het kleed van hoop aan om je te laten gidsen, en het kleed van liefde om je te laten omringen
Laten we het kleed van vreugde aantrekken dat ons helpt om vol te houden en ook vrede om ons te inspireren.
De Bazuin 