Het leven is een geschenk

Het is er eindelijk van gekomen. Vakantie! Twee weken verlof. Verlof met het geluk even aan zee te vertoeven. Verlof met het geluk geen ongeluk of ziekte te hebben in huis of gezin. Verlof met het geluk om de kinderen even af te geven aan animatoren van het sportkamp. Verlof met het geluk mooie momenten te delen. Verlof met de ruimte om eens goed ruzie te maken en dit weer goed te maken.

Maar… Verlof is bij mij ook altijd afkicken. Mijn hoofd laten stilstaan. Leren een vakantieritme aan te nemen. Verlof is bij mij steeds een tijd om mijn leven te overdenken, soms wat overdreven, maar ondertussen ben ik het al gewoon.

Waar ben ik mee bezig? Wat maakt mijn leven rijk? Wat maakt mijn leven arm? Welke ballast ervaar ik? Waar schiet ik te kort? Hoe ben ik als partner, vader, coördinator of vriend? Geef ik leven door, of ontneem ik vaak leven bij anderen?

Nu ik al aardig vorder in mijn dertigerjaren, merk ik dat ik anders begin te kijken naar het leven. De tijd van ‘alles is mogelijk’ is voorbij. Sommige keuzes zijn gemaakt, daar hoort ook een verantwoordelijkheid bij. Vaak speelt de gedachte bij mij: ‘is het nu dit?’. Een boeiende gedachte om over door te denken.

Het lijkt soms een overgangsperiode te zijn, een periode om het stof van de eerste dertig avontuurlijke jaren, te laten neerkomen. Kijken wat van waarde blijkt. Wat blijft over als het stof is neergedaald?

Ik ben vaak ontevreden. Het kan altijd wel beter, mooier, groter, intenser, avontuurlijker, opener, liefdevoller,… Die ontevredenheid mag er zijn, maar we moeten deze ook kunnen rationaliseren. Komt deze ontevredenheid voort uit een constant ‘druk-druk’ zijn? Laat ik mij teveel ‘inspireren’ door wat er rond mij gebeurt?

De voorbije weken las ik veel boeken: o.a. van Mirjam Vander Vegt en van Thomas Halik. Nogal verschillend, maar toch ook weer niet. Ze leren mij stap voor stap vele waardevolle zaken over mijzelf, mijn geschiedenis, mijn geloof en ook mijn kijk op de zaken. Dit alles vanuit een groter geheel.

Iedere adem is er één om dankbaar voor te zijn, een geschenk.
Geloven in God is niet geloven in een kader vol waarheden. Geloven in God is onszelf loslaten en een stuk overgeven aan het mysterie. Geloven in God is leren hoe we zelf in elkaar zitten en leren hoe we ons ego kleiner kunnen maken. Geloven in God gaat niet over anderen veroordelen, of onszelf beter voelen.

Geloven in God gaat over groeien in liefde.

Ik heb nog een lange weg te gaan, maar het is o zo fijn om dit gewoon te kunnen opschrijven.