Er zijn zo van die momenten dat ik me echt verloren voel, niet dat ik me dan rot-slecht voel of depressief, eerder gelaten.
Vandaag zat ik op de trein naar Brugge met een gezin vluchtelingen. Vader, moeder en vier kinderen. Drie meisjes en een jongen (6,10,13 en 16 jaar). Echt mooie mensen, verzorgd en vriendelijk. Ze waren op weg,…naar waar?
Het leken me op zich geschoolde mensen. Misschien hadden ze wel een mooie job in Syrië, misschien waren ze hun droom aan het uitleven, misschien,… maar nu is hij kapotgeschoten.
Ze waren op weg naar een plaats dat ze zelf niet weten. Wanneer komen ze ooit nog eens ‘thuis’ en wat zal hun ‘thuis’ zijn? Het kleinste meisje was ‘filoe’ en actief, de moeder zat er gelaten bij. Een tijdje later zag ik ze zitten in het station, samen, dicht bij elkaar…te slapen.
Het maakte mij verdrietig en machteloos.
Ondertussen wordt in Calais het kamp met de grond gelijk gemaakt, op een brutale & agressieve manier. Hoe zou dat voelen, nergens welkom zijn? 1000’en kilomter gevlucht, alles achterlatend en dan in het rijke westen gezien worden als een ‘gelukszoeker’, ‘misdadiger’,’profiteur’.
Het is zo gemakkelijk om die laatste woorden uit te spreken, omdat we bang zijn om iets van onze rijkdom te moeten prijs geven om de andere iets te geven. Het is zo gemakkelijk.
Het is verschrikkelijk.
Hoe zorgen we ervoor dat al die miserie ons niet opslokt, dat we ons niet verliezen in de gebrokenheid van deze wereld?
Als we onszelf verliezen, kunnen we de ander ook niet helpen.
We moeten hier echt waakzaam voor blijven.
Het is een constant zoeken, waakzaam zijn, bewust en alert. Als we onszelf verliezen zullen ook onze slechte en donkere kanten naar boven komen. Dan worden we destructief, agressief…naar de andere of onszelf.
Ik geloof, dat geeft me een doel, hoop en invulling. In het binnenste van mezelf zoek ik rust en kalmte. Het is een weg, een traject, een blijvend zoeken. Maar ze mogen alles breken, dat pakken ze niet af.
Vaak verlies ik mezelf, dat is een leerschool. Slechts vanuit de rust kan er zegen ontstaan, dat heb ik geleerd.
Ik ben dankbaar om vanavond thuis in de warmte te zijn met mijn gezin rond me. Samen genietend. Ik beschouw dit als een gift, niet als vanzelfsprekend. Maar het mag, genieten van wat ons gegeven is. Maar we mogen het ook delen met de andere.
Wat ik me soms afvraag, hoe lang kan ik nog vrij geloven wat ik geloof? Hoe lang mag ik nog activist zijn rond duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid? Hoe lang nog mag ik zelf die keuzes maken?
De Bazuin 