Gemeenschap daagt ons uit tot de meest radicale zelfconfrontatie en de meest radicale bekering. Jean Vanier zei eens: ” Mocht je ooit de bekoring hebben over jezelf als een heilige te denken, ga dan maar een tijdje in een gemeenschap leven.” Inderdaad, het gemeenschapsleven laat je niet toe verstoppertje te spelen met jezelf. Wanneer je denkt dat je rechtvaardig, vergevingsgezind, edelmoedig en dienstbaar bent, dan zijn een paar maanden gemeenschapsleven al voldoende om je te laten zien dat je ook ongeduldig, haatdragend, gierig en zelfzuchtig kunt zijn.
Gemeenschap is de ware leerschool van de liefde. We verlangen allemaal naar liefde, naar het ontvangen en geven van liefde. Maar beide komen niet vanzelf. Liefde ontvangen en liefde geven vragen om een levenslange geestelijke vorming.
Zelf heb ik slechts acht jaar in een Arkgemeenschap geleefd. Ik voel me als een beginner in de school van de liefde. Tijdens de vele jaren dat ik student en docent was aan verschillende universiteiten, was ik me er nauwelijks van bewust wat liefde is. Ik had mijn eigen ruimte, beschikte voor een groot deel over mijn eigen tijd, ik koos mijn eigen vrienden, kocht mijn eigen boeken en ging waarheen ik wilde. Het was makkelijk om over liefde als het grote christelijke ideaal te spreken, maar voor grote delen van de dag, de week en het jaar kon ik me terugtrekken in mijn eigen wereldje waar ik me veilig voelde. Die veiligheid bracht echter ook eenzaamheid mee en die eenzaamheid leidde mij tot het besluit om in de Arkgemeenschap te leven. Daar begon pas echt het grote avontuur van de liefde. Ik was niet meer het centrum van mijn eigen leven. Ik kon mijn eigen huisgenoten niet langer kiezen, nog reizen met wie of waarheen ik wilde. Bij iedere keuze stelde zich de vraag: “is dit wel goed voor ons leven?”
De mensen met verstandelijke handicaps, die het hart van de Arkgemeenschappen zijn, werden al spoedig mijn docenten in de liefde. Ze brachten mij in contact met mijn eigen handicaps. Zij leerden mij wat het ware geduld is. Zij toonden mij wat echte vergeving is en zij daagden mij uit tot ware trouw. Ik heb vaak moeten huilen, maar ook vaak kunnen lachen. Lachen en huilen kwamen steeds dichter bij elkaar. Waar zij één werden, leerde ik op een nieuwe wijze liefde te ontvangen en liefde te geven.
Henri Nouwen, stukje inleiding op ‘in broosheid dragen’ van Jean Vanier, stichter van de Ark gemeenschappen.
De Bazuin 