Gisteren waren we met de kids op bezoek in een leefgemeenschap in een klooster in A’pen Berchem (Chemin-Neuf).
We reisden met de trein. Veel mensen waren van dat gedacht, blijkbaar, wat resulteerde in bijna geen vrije zitjes meer. We gingen in kleermakerszit in het gangetje zitten, en ik bedacht een plan. Ik zette mijn jas wagewijd open zodat mijn zwangere buik (die ik nog wat accentueerde door mijn rug hol te maken) goed zichtbaar was voor de conducteur. Puppy-eyes liet ik achterwege – ik meende dat dit te geacteerd zou kunnen overkomen.
Mijn plan werkte: hij zag mij zitten, en zei dat ik ‘in mijnen toestand‘ gerust in 1e klas mocht gaan zitten. Hij dacht nog even verder na, en gaf tenslotte ook aan de rest van de kroost toestemming om met moeder de vrouw mee te gaan.
Ik keek naar Vanya en stuurde hem een knipoog. Dat hadden we weer goed voor elkaar gekregen.
Of hoe je je als gezin soms triomfantelijk en bevoorrecht kunt voelen!
Maar waar ik jullie wil over schrijven:
In dat klooster luisterden we naar een voordracht van Piet Raes. Hij werkt bij het bisdom Brugge, en bestudeerde samen met een collega het leven van Madeleine Delbrel (°1904-1964). Aan de hand van haar boeken, notities en foto’s probeerden ze te begrijpen hoe haar levensweg (zowel letterlijk als geestelijk) verlopen is. Samen met zijn collega schreef hij daarover een boek ‘betoverd door God‘.
Gisteren heeft hij dat levensverhaal van Madeleine op een enorm boeiende, aantrekkelijke en rustige manier aan ons verteld. Ik hing aan zijn lippen.
Madeleine was blijkbaar een heel getalenteerde vrouw: ze was intelligent, kon heel goed dansen, schrijven, en muziek maken.
Eén van haar teksten/meditaties kregen we mee naar huis. Ik vind het zo mooi, zo rijk, dat ik het overtypte op mijn blog.
Telkens als ik het lees, zie ik nieuwe dingen waar ik blijkbaar over gelezen had.
Saar
De Bazuin 