Over evenwicht tussen orde en spontaniteit in de kerk

We moeten voorzichtig zijn als we spreken over liturgie en aanbidding. Enerzijds heb je gestructureerde liturgie, anderzijds heb je de spontane ‘geestelijke’ uiting. Enerzijds hebben liturgische tradities ons enorm veel te brengen uit de ganse schatkist van het christendom. Anderzijds hebben charismatische vormen van aanbidding ons veel te leren op vlak van passie en ijver.

Traditie en innovatie gaan samen in Gods Koninkrijk. Jezus was Joods. Hij ging naar de synagoge en vierde de feestdagen zoals het loofhuttenfeest. Maar anderzijds genas Jezus mensen op de Sabbat, wat tegen de gewoonte van de wet inging.

Jezus wijst hier op een God die bekwaam is om te werken binnen instituten en binnen ritme, structuur en orde, maar ook er buiten. Hij is een God die te groot is om in één hokje te passen.

God kleurt steeds buiten te lijntjes. Jezus stelt de gevestigde orde die onderdrukt en uitsluit op de proef, hij vaart uit tegen tradities die Gods liefde willen begrenzen binnen hun eigen opvatting. Liefde kan niet beteugeld worden.

Liturgie is publieke poëzie en kunst. Je kan prachtige kunst maken door verf op de muur te spuiten, anderzijds kan je ook prachtige kunst maken door een heel fijn en stilistisch werk te schilderen. Met dezelfde verf, op een andere manier. En toch zijn ze allebei prachtig. Eigenlijk kunnen beiden zowel mooi als lelijk zijn. Beide kunnen daarentegen ook commercieel worden uitgebuit of beroofd van hun originele bedoeling. Maar ze hebben ook het potentieel om te inspireren en mensen te bewegen om iets prachtigs voor God te doen. Zo gaat het met aanbidding.

Of het nu oud is of nieuw, hip of klassiek,…waar het om draait is of het echt en authentiek is. De bijbel zegt ons “beproef de geesten”, en de vuurproef is het onderscheiden of iets ons dichter bij God en onze naaste brengt of niet. Draagt het vrucht over de grenzen van ons eigen goed gevoel? Schoonheid gaat over iets buiten onszelf. Het moet ons aanzetten om iets moois te doen voor God in deze wereld. Diezelfde schoonheid uit te dragen.

Bewerkte vertaling uit ‘Common Prayer’