Pasen en de geboorte van Tilly!

Eerst en vooral voor ieder van jullie een Zalig Pasen toegewenst!

Het paasweekend werd een uniek en intense ervaring voor ons gezin, want op goede vrijdag werd Tilly geboren, ons derde kindje. Hoe ze op deze wereld terecht kwam lees je hier.

Door de  combinatie van het Paasweekend met ons ‘baringsweekend’ stond ik stil bij bepaalde zaken uit het Paasverhaal, waar ik anders weinig aandacht voor heb.

• Het leven is een mysterie, ook hoe leven tot stand komt. Vaak moeten we angst, hopeloosheid, pijn in al zijn scherpte beleven en doorleven voordat ze kunnen veranderen in vertrouwen en hoop. We moeten vertrouwen en geloven in wat we nog niet zien. We moeten het mysterie ook mysterie laten zijn. Als mens hebben we de neiging om op alles een antwoord te hebben of tot te denken dat we dit antwoord hebben. In situaties als een geboorte of een sterven blijkt dat we vaak geen antwoorden hebben. Als je het mysterie, mysterie laat zijn, dan wordt het een wonder!
• In momenten als deze waar je in het ziekenhuis ‘wacht’ op de baby besef je echt ten volle je menselijkheid. Het woord ‘humilitas’ is hier echt op zijn plaats: respect en openheid voor de werkelijkheid, kwetsbaarheid, ook die van onszelf. Wij zijn geen eigenaar van het leven, maar geven het door.  Als mens moeten we groeien in ‘humilitas’, een groei in integriteit en waarachtigheid. Dit proces gaat niet zonder irritatie en pijn.
• In dit proces hebben we anderen nodig. Bij het geboorteproces is dit de vroedvrouw. Als mens hebben we ‘vroedvrouwen’ naast ons nodig. Misschien zelfs een Mozes, die zijn hand uitstrekt over de zee van onze angst, ons onbewuste, onze pijn, zodat we veilig kunnen passeren om tot een bevrijdende ‘exodus’ te komen. Deze weg is een rijpingsproces, waar geduld en nederigheid een goede deugd is. Bij het geboorteproces is dit duidelijk. Als je de weg wilt forceren, dan houd je het vaak tegen of komen er complicaties.
• Via yoga sessie’s leerde Saar om in de pijn te staan, de pijn niet te verdringen, er niet van weg te lopen. Dit hielp haar en ons enorm tijdens de bevalling. Als mens hebben we de neiging om pijn weg te stoppen, te verbergen, niet te tonen en daarmee geloven we dat ze ook verdwijnt. Maar weggestopte pijn en woede borrelt in ons binnenste en blokkeert ons in heel veel zaken. We moeten als mens leren om in het leven te staan en daar hoort pijn en verdriet ook bij. Het zijn obstakels, rotsen die ons helpen om tot volle rijping te komen. 

Het paasverhaal brengt ons van hoop en vreugde (Palmzondag) naar het ultieme dieptepunt van wanhoop en pijn (goede vrijdag). En na een tijd van rust en stilte (stille zaterdag) werd wanhoop omgedraaid in hoop en leven.

Nu we iedereen een zalig Pasen hebben toegewenst is dit mijn vurige hoop: dat we niet enkel zullen praten over deze opstandig en dit leven, maar het ook echt vreugdevol en trouw gaan uitleven.

Laten we niet enkel gaan preken over ‘het verzoenende bloed dat de Heer Jezus Christus aan het kruis vergoten heeft voor onze zonden, waardoor wij gered zijn en het eeuwige leven beërven.’ Daarover gaat het namelijk altijd. Als je dat maar gelooft komt alles goed… Met woorden en ‘waarheden’ overtuig je niemand.

Laat ons leven zijn als een voorbeeld en als een prachtig kunstwerk. Een kunstwerk die een weg toont met obstakels, kwetsbaarheid uitstraalt, een authentiek levend Paasverhaal. Een kunstwerk waar er een hoek af mag zijn, geen fake schilderijtje uit de IKEA.  Een kunstwerk gemaakt met authentieke aardeproducten die onze ‘humilitas’ tonen.