Onverwachte en verborgen wegen

Het is ondertussen al een eindje geleden dat ik nog eens echt de tijd nam om dingen neer te pennen. Het was een bewuste keuze om een intensieve periode te verwerken en te laten landen. Tijd om met het gezin samen te zijn en in de binnenkamer van ons kleine wereldje samen de veranderingen te beleven en te vieren. We verwelkomden ons nieuwe lid Tilly die deel maakt van het gezinnetje, ikzelf heb onverwachts ander werk en we hadden ook onze opname in de katholieke gemeenschap.

Tilly is echt een wondertje. Ongelooflijk hoe vlug zo’n kind verandert, groeit, bloeit, maar ook worstelt met het nieuwe leven en met de nieuwe kansen die de groei met zich mee brengt. Ik geniet enorm van Tilly, ze helpt me om afstand te nemen van alle ‘to do’s’ en te genieten van wat is en wat essentieel is. Hierin word ik ook geconfronteerd met onze eigen visie, wat ook goed is. Het aanwezig zijn in alle rust is wat het kind meest nodig heeft. Daar geniet ze ook enorm van (en ikzelf ook). Het zorgen voor iemand in een ‘kwetsbare’ situatie (een baby) leert je nederig te zijn. Zelf moet ik toegeven dat het de eerste keer is dat ik voor één van onze kinderen echt aanwezig kan zijn terwijl ze baby zijn. Bij de vorige kon ik mijzelf nooit afschakelen, bleef ik onrustig en ‘afwezig’. Zo’n baby voelt dit vlug aan. Wat ben ik dankbaar met de weg die ik ben gegaan, dat ik dat nu toch nog mag meemaken. Ik kijk vol verlangen uit naar haar en onze toekomst. (ps: het kwam goed hoor met de jongens 😉 )

Al een tijdje zijn we als gezin op zoek hoe we onze roep handen en voeten moeten geven. We doorliepen al een gans traject in ons jonge leven. Een traject waarin we projecten konden opzetten en dan ook weer loslaten, maar anderzijds ook een traject die ons kneedde en vormde tot wie we nu zijn, een traject dat nog helemaal niet ten einde is. Ons verlangen was om op termijn voltijds aan de slag te kunnen gaan om de visie van de bazuin vorm te geven. Maar blijkbaar is dit nu nog niet aan de orde. Er kwam geen steun of fondsen vrij die dit werk willen ondersteunen. Zelfs promotie voeren voor de bazuin was niet eenvoudig. We moesten ons bazuin weekend annuleren wegens te weinig interesse.

Er leeft een stuk ontgoocheling rond de reacties uit de christen (en vooral evangelische) wereld. Thema’s als ecologie, duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid blijken toch nog zeer ongekend te zijn, iets in de marge. Zelfs kregen we reactie rond de relevantie van bepaalde zaken hieromtrent. Gezonden of geroepen worden lijkt vooral in het evangelisch milieu toch nog vooral gelinkt te worden aan een opdracht uitvoeren in bv Afrika of iets ‘theologisch’, zeker als het om giften gaat. Hiervoor willen mensen wel geld en tijd vrijmaken. Bizar vinden wij dat. Wat was de roep en vraag van Christus zelf?

Als je hier in Vlaanderen wil aan het werk gaan krijg je vanuit christelijke hoek vaak het verwijt dat je maar normaal moet doen, of een gewone job zoeken. Zeer kwetsend eigenlijk. Wat ons nog meest raakte is het feit dat er weinig tijd werd genomen om te luisteren naar onze roep, verlangen en visie.

We koesteren geen bitterheid, maar stellen het wel vast en kunnen niet ontkennen dat dit ons ook wel heeft gekwetst. In die periode van worsteling en zoeken kreeg ik de kans om een groot stuk van deze visie op een andere manier handen en voeten te geven. Sinds begin juni ben ik vol blijdschap aan de slag als coördinator van de vzw Arbeid & Milieu.

Dit is een uniek samenwerkingsverband tussen de drie grote vakbonden en de natuurbeweging. Van hieruit werken we aan een groene en sociaal rechtvaardige economie en samenleving. Dit via beleidswerk, een eigen tijdschrift, projecten, vormingen en bedrijfsbezoeken. Een prachtige uitdaging op het snijvlak van ecologie en sociale rechtvaardigheid. Het is een eer om deze verantwoordelijkheid vanuit het kloppend hart van Brussel op te nemen en zo mee te bouwen aan deze transitie. Geïnteresseerd in ons werk? Volg ons op facebook of twitter.

Het geeft ons als gezin wat financiële zuurstof (wat broodnodig was) en geeft mij een uitlaatklep om mijn energie en visie vorm te geven. Het blijft wel onze droom om op termijn onze specifieke droom voor de bazuin mee vorm te geven, maar we zien dit hier perfect onder passen en zien wel wat de toekomst brengt. Boeiend hoe God te werk gaat, onverwacht en verrassend. Het is een wending die we in ons gezin met blijdschap omarmen.

Op dit moment helpt mijn nieuwe job me om meer grenzen te stellen en prioriteiten te kiezen. Ik ben ongeveer 4 dagen in Brussel. De treinrit zie ik als mijn persoonlijke kloosterruimte/kiemcel, waar ik tijd neem om stil te worden, luisteren, lezen en bidden. Thuis kwam ik daar vaak niet toe, en ik heb die eigen ruimte echt nodig om te kunnen functioneren. Mijn gezin zie ik als ons klooster (dank aan Thomas Quartier voor de inspiratie): de mensen die mij en ons gegeven zijn om samen gemeenschap te vormen. Daarnaast is er het werk en de engagementen. Vooral die laatste grens ik sterk af. Het doet deugd om die grenzen te stellen en ook om Kortrijk (qua engagementen) even achter mij te laten. Onze engagementen zijn op dit moment Ark Gemeenschap en onze kleine kringgroep.

We genieten om Amos te zien openbloeien in de Sint-Michielsbeweging en genieten zelf ook van de rust die we daar ervaren. We genieten van onze kleine kringgroep, waar we ook mensen uit de evangelische kerk ontmoeten.

We zien uit naar de zomer en naar wat komt!