Samen ZIJN

Gisteren hadden we met onze Ark groep in Kortrijk het eerste Arkkaffé! Een fijne afsluit van de werkweek, maar vooral de echte start van het weekend.

Wat is er dan zo uniek aan dit Arkkaffé? Welk uniek doel bereiken we hier? Wat is de impact op Kortrijk of op onze maatschappij? Welk traject volgen we om ons ‘doel’ te bereiken? De antwoorden op voorgaande vragen en nog 100 anderen bepalen tegenwoordig of een project ‘waardevol’ is of niet. Ik heb er tegenwoordig wat lak aan. Alles wat gebeurt moet blijkbaar bijdragen aan een ‘groeien’, ‘opklimmen’ en zo veel meer. Er moet ‘gewerkt’ worden, ‘gepresteerd’, zelfs in onze vrije tijd en onze sociale engagementen. Doe je niet mee, of kan je niet mee,… pech gehad.

Wel wat is er dan uniek aan dit Arkkaffé? We waren er. Dat is meer dan genoeg. We waren met zo’n 10 personen. Mensen met en mensen zonder beperking. We waren er en deelden wat we wilden delen. Een pintje, een koffie, een gebreid mutsje, een knuffel, een traan, een tekening. We lachten, luisterden muziek (van Zjef Vanuytsel tot Clouseau, van Ennio Morricone tot Willy Sommers). Wie heeft een beperking, wie niet? Vaak heb ik het gevoel dat ik nog de grootste beperking heb. Als je gewoon samen bent, vervagen die verschillen. Je geeft, je ontvangt, je bent,… Samen zijn we. 100% mens, niet meer, niet minder.

Velen waren moe en vermoeid na een uitgeputte werkweek, anderen waren blij om even hun rugzak met problemen van thuis achter te laten, nog weer anderen waren blij om toch eens iemand te zien. ‘Mens zijn’ heeft dat, samen mens zijn.

Iets wat o zo vaak vergeten wordt in onze taakgerichte, doelgerichte, SWOT maatschappij.

We hebben nood aan mensen die hun deur openzetten voor anderen, gewoon om even binnen te springen. We hebben nood aan mensen die tijd investeren in het gewoon ‘zijn’: thuis, op het werk en in hun vrije tijd. We moeten niet constant op zoek gaan naar ‘onze unieke roeping’, laat ons zijn waar we zijn, dan wordt het wel duidelijk. De lat niet te hoog leggen.

Oja, wat we ook deden was #opkuisen. Geen mensen, maar onze glazen en ons ‘kaffeétje’. Helaas kwam Theo niet helpen.