Woensdag ging de vastentijd van start. Zoals vorig jaar, willen we ook dit jaar de veertigdagentijd als gezin beleven. Woensdag kregen we elk een askruisje van de priester met de woorden: “stof ben je en tot stof zul je wederkeren”. Deze as is het overblijfsel van verbrande ‘palmtakken’ (vaak buxustakken), die het jaar daarvoor gebruikt werden voor de viering van Palmzondag. Het kleine ritueel wordt uitgevoerd ter bezinning en als uiting van boetvaardigheid. In die zin is het een voorbereiding op Goede Vrijdag en Pasen.
Voor mijzelf draait de vasten vooral rond deze gedachte: ‘ik wil niet constant fladderen, maar leren zweven als een arend’. Verschijnselen uit de natuur kunnen ons als mens helpen in de reflectie over ons eigen leven.
Vogels leren vliegen op thermiek. Ze zoeken een geschikte luchtstroom en zo kunnen ze vaak oceanen oversteken met een minimum aan energie. Moesten ze dit uit eigen kracht doen, zouden ze al fladderend de dieperik ingaan.
Ook voor ons als mens is het belangrijk om ‘thermiek’ te zoeken in ons leven. Als ik naar mijzelf kijk en de vele projecten waar ik al bij betrokken was, besef ik dat ik zelf enorm veel heb gefladderd. Dat kost bergen van energie, energie die je dan ook niet meer hebt voor anderen en jezelf. Dit is niet duurzaam. Maar we moeten ook niet te heilig doen, het zit in ons als mens. We willen ons bewijzen, we willen vechten, we willen…Maar eigenlijk moeten we ons gewoon overgeven aan een stroom die er al is.
Voor het eerst in ons tienjarig huwelijk hebben we het gevoel dat we als gezin in een soort ritme zitten. We hebben werk, gezin en vrije tijd. Maar we gaan er voor het eerst niet gebukt onder. We zeggen niet zomaar meer ja en denken goed na over de dingen die we doen, bv. onze engagementen. Het heeft bv. geen zin om een engagement aan te gaan, terwijl je eigenlijk met moeite energie hebt om er te zijn voor je gezin of jezelf. Dat betekent voor mij letterlijk 10 keer neen zeggen, 1 keer ja. Ik doe veel minder dan vroeger, maar probeer voor mezelf en met m’n gezin ‘onze thermiek’ te ontdekken. Dat doe ik o.a. door iedere dag een stil moment in te lassen, iedere dag minstens een half uur te wandelen en weinig avondactiviteiten te plannen. Dit zijn hefbomen die mij helpen om de dingen die ik dan wel aanpak doorheen de dag, vol kracht en evenwicht aan te vangen. Met vallen en opstaan natuurlijk. Beter één engagement goed, dan 10 maar half. Deze draagkracht verschilt wel van mens tot mens. Maar het is een vruchtbare opdracht, jezelf leren kennen.
In deze vastentijd komen we terug wekelijks samen met een kleine groep. Elke dag doen we individueel een stiltemeditatie adhv een Psalm, via het boek ‘Herademen met de Psalmen’ van Mirjam Van Der Vegt. Op maandagavond komen we samen om te delen. Het mooie aan deze momenten is dat we in onze verschillen (katholiek, evangelisch, jong, ouder, man, vrouw) in kwetsbaarheid op weg gaan. Geen grote woorden of grote programma’s: eenvoudigweg bij een kopje thee in de huiskamer.
Voor de kinderen kochten we een grote poster die in onze huiskamer hangt, waarbij we samen op weg gaan naar Pasen. Een aanrader en zeer visueel. Het volgen van dergelijk kerkrooster ervaren wij als gezin zeer positief. De kinderen groeien toe naar iets, beginnen spontaan te knutselen en te versieren en voelen zich deelgenoot aan onze pelgrimsreis. Ook in de veertigdagentijd leven we wat soberder. Dat voelen ze dan ook wel letterlijk aan, ze kijken al uit naar ons ‘christelijk Suikerfeest’ (Pasen). 🙂
Ik wens jullie zelf ook een fijne tijd toe. Geniet van de lente die langzaam onze zintuigen begint te bespelen. Zoek af en toe een moment rust. En denk na over jouw ‘thermiek’ en hoe je het energieslopende fladderen kan verminderen.
De Bazuin 